‘Ik las vanmorgen een artikel in de krant over problemen met de sinterklaasdrukte,’ zei Lotte. ‘Dat er veel leveringen te laat zijn.’ Lotte had haar eten al op. Wouter nog niet. Hij probeerde een grote hamburger naar binnen te werken. Dat bleek nog niet zo makkelijk. ‘Het stuk ging over een school waar de kinderen afgelopen vrijdag hun surprises deden. Er werd een juf geïnterviewd, die vertelde dat er in haar klas twee kinderen waren, die het cadeautje dat ze op tijd online voor een klasgenootje hadden besteld, nog niet hadden ontvangen.’

Lodewijk vraagt zich af… (aflevering 2)

Bart Lammers

Lodewijk Hagens is logistiek manager in de managementroman ‘Het Pakhuis’ van Bart Lammers.
In het boek zoekt hij antwoord op vragen waar hij in de dagelijkse praktijk tegen aan loopt. Die zoektocht krijgt een vervolg in een serie blogs op www.logistiek.nl.
Aflevering 2: Sinterklaas gaat moderniseren – ook logistiek gezien…?
Meer over ‘Het Pakhuis’ – klik hier

‘Dat is sneu voor ze,’ zei Lodewijk. ‘Maar geen nieuw verschijnsel. Wij hebben er in onze B2B-markt niet zoveel last van, maar in de consumentenmarkt geldt de sinterklaaspiek des te heftiger. Het managen van pieken en dalen is een essentieel onderdeel van de logistiek, maar het valt niet altijd mee. Als de webshop of de retailer het al op orde heeft, door de juiste prognoses af te geven en extra eigen capaciteit te garanderen in het verkooptraject, is het nog maar helemaal de vraag of de producent of handelaar ook mee kan met die tijdelijke hoge volumes.’
‘Ben jij voor de zwarte piet of voor de roetveegpiet?’ vroeg Lotte aan Wouter die zijn mond propvol had. Er zat mayonaise op zijn wang. Wouter gebaarde dat hij even bezig was en absoluut niet gestoord kon worden. Dat was misschien maar beter voor de sfeer aan tafel, want was Sinterklaas vroeger een gezellig feest, nu was het een dankbaar object om het conflict rondom het minderhedendebat een beetje op te stoken.
‘Hoe dan ook, Sinterklaas wordt gemoderniseerd,’ zei Lotte. ‘Dat is mijn inschatting. Misschien moet de logistiek die daarbij hoort ook maar eens op de schop. Het wordt hoog tijd.’
Interessante opmerking. ‘En hoe dan wel?’ wilde Lodewijk weten.
‘Tja, dat weet ik niet precies. Misschien dat veel mensen in 2040 de rechten op de juiste informatie kopen om producten gewoon zelf thuis te mogen printen. Scheelt een hoop doorlooptijd en gerij.’
‘Moet je wel de grondstoffenvoorraadjes voor in de thuisprinters tijdig op orde hebben,’ zei Wouter tussen twee happen door.
Lodewijk pakte een paar pepernoten uit een bakje op de tafel. ‘Een deel wordt inderdaad vast wel op die manier afgehandeld, denk ik. Maar of dat echt een aanzienlijke vlucht neemt, dat zou ik niet weten. Ik denk dat we tegen die tijd wel een oplossing hebben voor het toenemende probleem van niet-thuisleveringen. De logistieke dienstverleners kunnen in 2040 met behulp van digitale codes zelf de achterbak openen van de personenauto’s en de levering erin zetten. Auto’s zijn perfecte goederenontvangstruimtes: droog, afgesloten en groot genoeg voor pakketten. We hebben er miljoenen die het grootste deel van de dag gewoon maar staan te staan. Laten we die dingen daar nou eens voor gebruiken.’
‘Ja, dat is niet eens zo’n onlogische verwachting,’ zei Lotte. ‘Het gebeurt nu al bij business to business leveringen. Kan het consumentenkanaal ook eens wat leren van B2B in plaats van andersom.’
‘Wat ik denk,’ zei Lodewijk, ‘is dat zowel consumenten als verkopende partijen zich niet meer echt druk hoeven maken om transport in 2040. Het zal misschien wel net zo worden als met het betalingsverkeer: als je tegoed hebt, regelen anderen het voor je, je ziet niet precies wat er allemaal gebeurt en dat wil je ook niet weten. Ook de administratie die daarbij hoort loopt ‘vanzelf’ via blokchainachtige systemen. Als je voldoende transporttegoed hebt, wordt na de koop of verkoop van een product vanzelf een keten van activiteiten gestart om dit vervoer te regelen. Je kijkt alleen naar het resultaat. En misschien wordt het wel duurder om je transporttegoed in te zetten in piekperioden, zoals bij sinterklaas. Zou ik niet eens zo onlogisch vinden,’ voegde Lodewijk toe. ‘Dat is gewoon marktwerking en helpt om de pieken een beetje te spreiden.’
‘En het moet ook duurzamer,’ zei Lotte. Lotte was altijd gericht op maatschappelijke verantwoordelijkheid, op behoud van moeder natuur. ‘Ik denk dat we maanden voor sinterklaas zouden moeten starten met het ophalen van spullen bij consumenten. En dan bedoel ik niet het retour halen van net gekochte spullen die niet voldoen. Ik bedoel tweedehands speelgoed, boeken, et cetera. Hup, ophalen die hap, en recyclen of direct opnieuw in omloop brengen. Als je dan bij veel meer websites of apps – of wat het ook moge zijn in 2040 – naast nieuw spul ook tweedehands spullen kunt bestellen, vindt dat vast zijn weg naar een tweede of zelfs derde eigenaar.’
‘Scheelt de Sint ook geld,’ zei Wouter. ‘Wat ik in ieder geval hoop,’ zei hij en hij veegde zijn mond en wangen af met een servet, ‘is dat we eindelijk het opslingereffect beheersen tegen die tijd. Ik word soms horendol van het feit dat ik teveel spullen krijg geleverd als we het niet meer nodig hebben, of te weinig als we dik in de backorders zitten.’ Lodewijk antwoordde dat dit vast wel een beetje beter was tegen die tijd. Met informatiesystemen die alles weten, met producten die vertellen waar ze zijn, met steeds meer big data om het aanbod tijdig te tunen op afnameverwachtingen, moest dat toch te regelen zijn dacht hij. Wouter sprak: ‘En in 2040 is vast niet alles veranderd. Er zal iets te mopperen blijven. Wat denk je Lodewijk, zouden er dan roetveegdrones boven de schoorstenen hun pakketten laten vallen, of zwarte?’
‘In ieder geval een gender neutrale,’ lachte Lodewijk en hij stond op. Hij pakte nog een paar pepernoten en rekte zich uit. Zijn bloes hing half uit zijn broek. ‘Werk ze nog vanmiddag,’ zei hij. ‘En als ik jullie niet meer zie: doe de groeten aan die ouwe vanavond.’

Deel 1: ‘Een afstudeerder om kansen te verkennen…’